विवाहपूर्व शारीरिक संबंध...
आजकाल प्रत्येक दिवशी अमुक तमुक ‘अल्पवयीन’ मुलीवर बलात्कार... अशा आशयाच्या बातम्या वर्तमानपत्रात आढळतात. ज्याप्रमाणे दोरा सुईत ओवतांना जर ती हलत राहिली तर तिच्या छिद्रात दोरा जाऊ शकत नाही, ज्याप्रमाणे एका हाताने टाळी वाजत नाही, ज्याप्रमाणे मांड्या आणि योनी उघडल्याशिवाय लिंगप्रवेश होऊ शकत नाही... त्याच प्रमाणे स्त्रीने सहकार्य केले नाही तर संभोग पूर्ण होऊ शकत नाही! बलात्कारात पुरुष जितका दोषी असतो, तितकीच स्त्रीसुद्धा असते, पण आपली न्यायव्यवस्था स्त्रीचे गुह्यत्व उघड झाले, तिचे शीलहनन झाले, तिचे चारित्र्य भंग पावले अशा मुद्द्यांतून पुरुषाला दोषी धरतात. वास्तविक पाहता पुरुषाचे सुद्धा शील हनन तिने केलेले असते. त्याचेही गुह्य भाग तिच्यालेखी उघडे पडलेले असतात. त्याचेही चारित्र्य भंग पावलेले असते. संभोगाची ओढ स्त्रीला लागल्यामुळेच तिने मांड्या आणि आपले गुह्यत्व पुरुषाला बहाल केलेले असते. तरीही बलात्कारित स्त्री मोकळी सुटते आणि तिच्यासह, तिच्या संमतीने, तिच्या यथोचित मान्यतेने संभोगाचा आनंद लुटू पाहणारा पुरुष मात्र गजाआड होतो! विवाहपूर्व शारीरिक संबंध स्त्रीला का हवासा वाटतो? तो कोणाशी घडून येऊ शकतो? त्यावेळी तिची मानसिकता काय असते? स्वतःला धुतल्या तांदळासारखी सिध्द करून ती पुरुषाला का दोषी धरू पाहते? –भोगगुरू कामदेव. kaamvishva.blogspot.com
वयात येणाऱ्या मुलींना लैंगिक आकर्षण आणि उत्सुकता शारीरिक संबंधाला अधीर करते. मूलतः अशी भावना पुरुषापेक्षा स्त्रीत खूपच कमी असली तरी तिला योग्य उत्तेजन लाभले की ती लैंगिक भावना बळावते. तरुण मुलाकडे मुली नैसर्गिकरीत्या आकर्षित होतात. त्याचे वागणे, बोलणे, आधार देणे, प्रेम करणे, साथ देणे अशा अनेक भावनांचे मिश्रण होऊन ती त्याच्याजवळ जाऊ लागते. प्रेमाची अपेक्षा ठेवूनच स्त्री पुरुषाकडे ओढली गेलेली असते. तिची नैसर्गिक मानसिकता हीच असते की पुरुषाने आपल्याला साथ द्यावी, अडीअडचणीत आपली सोबत करावी, आपल्याला आधार द्यावा. हे सर्व मिळू लागत असल्याची तिची खात्री झाली तर ती त्याच्या अधिक निकट जाते. मग उमलते स्पर्शांची भाषा... पुरुष त्यात जर माहीर असला तर स्त्री चटकन त्याच्या प्रेमालापात विरघळून सर्वस्व बहाल करून टाकते. पुढे येणाऱ्या हरेक प्रसंगांना पुरुष तोंड देण्यास समर्थ आहे असा तिचा गोड गैरसमज होऊन बसलेला असतो.
स्त्रिया नेहमी पुरुषाच्या ‘मधुर संभाषणाला’ फसतात, पुरुषाच्या ‘आमिषाला’ बळी पडतात, त्याने उभ्या केलेल्या ‘प्रेमळ देखाव्याला’ भुलतात! लाईन मारणे, गोंडा घोळणे, तिला आवडेल तेच करणे, यांनी स्त्री नाहीच मोहली तर दमात घेणे, भीती दाखवणे, बळजबरी करून वश करणे... हे सर्व प्रकार म्हणजे नरप्राण्यासाठी उपजत ‘लैंगिक ज्ञान’च असते! मुळात पुरुषाचे नैसर्गिक ‘काम’ स्वतःसारखा सजीव निर्माण करणे हेच असल्याने तो जरी प्रेम करीत असला, जरी स्त्रीची मनधरणी करीत असला, जरी तिला साथसोबत करण्याची भाषा आळवीत असला तरी त्याचे मूळ इप्सित केवळ ‘संभोग’ हेच असते! मात्र संभोगानंतर येणाऱ्या परिणामांना तो झिडकारून टाकतो. या विवाहपूर्व नात्याला तो बिलकुल बांधील नसतोच. आपण येणाऱ्या संकटांना जबाबदार नाही आहोत असे त्याचे अंतर्मन त्याला बजावीत आलेले असते. आपले ‘काम’ साधायचे आणि पुढील ‘भोग’ स्त्रीवर सोपवून मोकळे व्हायचे हीच नैसर्गिक नरप्राण्याची जन्मजात प्रेरणा असते!
स्त्रीला मात्र त्याच्याकडून प्रेम हवे असते, संभोग अपेक्षित नसतो. परंतु आपण त्याला आपले सर्वस्व बहाल केले तर तो आधार देईल, प्रेम देईल, आपल्याला काय हवे काय नको ते पाहील... अशी भाबडी आशा तिच्या मनात रुंजी घालत असते. म्हणून विवाहपूर्व शारीरिक संबंध प्रस्थापित होतो. अशा संभोगाला तिची संमती असते पण केवळ प्रेम मिळविणे इतकीच तिची अपेक्षा असते. संभोगानंतर जर मिळणारे प्रेम कमी झाले तर स्त्री अवस्थ होते व त्या निराधार मानसिकतेतून पुरुषाने मला लुटले असा कांगावा करून मोकळी होते.
निसर्गातील नर प्राणी मादीवर हुकुमत गाजविण्यासाठी जसा इतर नरांचा प्रतिकार करतो, इतरांना हुसकावून लावतो, प्रसंगी युध्द करतो तद्वत पुरुष सुद्धा स्त्रीसाठी झगडतात. अनायासे तिने दुसऱ्या पुरुषाने लुटल्याचा केलेला आरोप इतरांच्या पथ्यावर पडून ते संबंधित लुटारूला यथेच्छ बदडून एकप्रकारे आपला निषेधच नोंदवीत असतात. ‘आम्हांला मिळाले नाही तू ते घेतले.. मग खा आता मार!’ असा एकंदर छुपा सूर हात साफ करून घेणाऱ्यांचा असतो. म्हणून विवाहपूर्व संबंध पुरुषासाठी जरी ‘मर्दुमकी’ असली तरी स्त्रीसाठी मात्र ‘नामुष्कीजनक गोष्ट’ ठरते!
--भोगगुरू कामदेव. kaamvishva.blogspot.in
आजकाल प्रत्येक दिवशी अमुक तमुक ‘अल्पवयीन’ मुलीवर बलात्कार... अशा आशयाच्या बातम्या वर्तमानपत्रात आढळतात. ज्याप्रमाणे दोरा सुईत ओवतांना जर ती हलत राहिली तर तिच्या छिद्रात दोरा जाऊ शकत नाही, ज्याप्रमाणे एका हाताने टाळी वाजत नाही, ज्याप्रमाणे मांड्या आणि योनी उघडल्याशिवाय लिंगप्रवेश होऊ शकत नाही... त्याच प्रमाणे स्त्रीने सहकार्य केले नाही तर संभोग पूर्ण होऊ शकत नाही! बलात्कारात पुरुष जितका दोषी असतो, तितकीच स्त्रीसुद्धा असते, पण आपली न्यायव्यवस्था स्त्रीचे गुह्यत्व उघड झाले, तिचे शीलहनन झाले, तिचे चारित्र्य भंग पावले अशा मुद्द्यांतून पुरुषाला दोषी धरतात. वास्तविक पाहता पुरुषाचे सुद्धा शील हनन तिने केलेले असते. त्याचेही गुह्य भाग तिच्यालेखी उघडे पडलेले असतात. त्याचेही चारित्र्य भंग पावलेले असते. संभोगाची ओढ स्त्रीला लागल्यामुळेच तिने मांड्या आणि आपले गुह्यत्व पुरुषाला बहाल केलेले असते. तरीही बलात्कारित स्त्री मोकळी सुटते आणि तिच्यासह, तिच्या संमतीने, तिच्या यथोचित मान्यतेने संभोगाचा आनंद लुटू पाहणारा पुरुष मात्र गजाआड होतो! विवाहपूर्व शारीरिक संबंध स्त्रीला का हवासा वाटतो? तो कोणाशी घडून येऊ शकतो? त्यावेळी तिची मानसिकता काय असते? स्वतःला धुतल्या तांदळासारखी सिध्द करून ती पुरुषाला का दोषी धरू पाहते? –भोगगुरू कामदेव. kaamvishva.blogspot.com
वयात येणाऱ्या मुलींना लैंगिक आकर्षण आणि उत्सुकता शारीरिक संबंधाला अधीर करते. मूलतः अशी भावना पुरुषापेक्षा स्त्रीत खूपच कमी असली तरी तिला योग्य उत्तेजन लाभले की ती लैंगिक भावना बळावते. तरुण मुलाकडे मुली नैसर्गिकरीत्या आकर्षित होतात. त्याचे वागणे, बोलणे, आधार देणे, प्रेम करणे, साथ देणे अशा अनेक भावनांचे मिश्रण होऊन ती त्याच्याजवळ जाऊ लागते. प्रेमाची अपेक्षा ठेवूनच स्त्री पुरुषाकडे ओढली गेलेली असते. तिची नैसर्गिक मानसिकता हीच असते की पुरुषाने आपल्याला साथ द्यावी, अडीअडचणीत आपली सोबत करावी, आपल्याला आधार द्यावा. हे सर्व मिळू लागत असल्याची तिची खात्री झाली तर ती त्याच्या अधिक निकट जाते. मग उमलते स्पर्शांची भाषा... पुरुष त्यात जर माहीर असला तर स्त्री चटकन त्याच्या प्रेमालापात विरघळून सर्वस्व बहाल करून टाकते. पुढे येणाऱ्या हरेक प्रसंगांना पुरुष तोंड देण्यास समर्थ आहे असा तिचा गोड गैरसमज होऊन बसलेला असतो.
स्त्रिया नेहमी पुरुषाच्या ‘मधुर संभाषणाला’ फसतात, पुरुषाच्या ‘आमिषाला’ बळी पडतात, त्याने उभ्या केलेल्या ‘प्रेमळ देखाव्याला’ भुलतात! लाईन मारणे, गोंडा घोळणे, तिला आवडेल तेच करणे, यांनी स्त्री नाहीच मोहली तर दमात घेणे, भीती दाखवणे, बळजबरी करून वश करणे... हे सर्व प्रकार म्हणजे नरप्राण्यासाठी उपजत ‘लैंगिक ज्ञान’च असते! मुळात पुरुषाचे नैसर्गिक ‘काम’ स्वतःसारखा सजीव निर्माण करणे हेच असल्याने तो जरी प्रेम करीत असला, जरी स्त्रीची मनधरणी करीत असला, जरी तिला साथसोबत करण्याची भाषा आळवीत असला तरी त्याचे मूळ इप्सित केवळ ‘संभोग’ हेच असते! मात्र संभोगानंतर येणाऱ्या परिणामांना तो झिडकारून टाकतो. या विवाहपूर्व नात्याला तो बिलकुल बांधील नसतोच. आपण येणाऱ्या संकटांना जबाबदार नाही आहोत असे त्याचे अंतर्मन त्याला बजावीत आलेले असते. आपले ‘काम’ साधायचे आणि पुढील ‘भोग’ स्त्रीवर सोपवून मोकळे व्हायचे हीच नैसर्गिक नरप्राण्याची जन्मजात प्रेरणा असते!
स्त्रीला मात्र त्याच्याकडून प्रेम हवे असते, संभोग अपेक्षित नसतो. परंतु आपण त्याला आपले सर्वस्व बहाल केले तर तो आधार देईल, प्रेम देईल, आपल्याला काय हवे काय नको ते पाहील... अशी भाबडी आशा तिच्या मनात रुंजी घालत असते. म्हणून विवाहपूर्व शारीरिक संबंध प्रस्थापित होतो. अशा संभोगाला तिची संमती असते पण केवळ प्रेम मिळविणे इतकीच तिची अपेक्षा असते. संभोगानंतर जर मिळणारे प्रेम कमी झाले तर स्त्री अवस्थ होते व त्या निराधार मानसिकतेतून पुरुषाने मला लुटले असा कांगावा करून मोकळी होते.
निसर्गातील नर प्राणी मादीवर हुकुमत गाजविण्यासाठी जसा इतर नरांचा प्रतिकार करतो, इतरांना हुसकावून लावतो, प्रसंगी युध्द करतो तद्वत पुरुष सुद्धा स्त्रीसाठी झगडतात. अनायासे तिने दुसऱ्या पुरुषाने लुटल्याचा केलेला आरोप इतरांच्या पथ्यावर पडून ते संबंधित लुटारूला यथेच्छ बदडून एकप्रकारे आपला निषेधच नोंदवीत असतात. ‘आम्हांला मिळाले नाही तू ते घेतले.. मग खा आता मार!’ असा एकंदर छुपा सूर हात साफ करून घेणाऱ्यांचा असतो. म्हणून विवाहपूर्व संबंध पुरुषासाठी जरी ‘मर्दुमकी’ असली तरी स्त्रीसाठी मात्र ‘नामुष्कीजनक गोष्ट’ ठरते!
--भोगगुरू कामदेव. kaamvishva.blogspot.in
No comments:
Post a Comment